Dutch only.

(Aangezien ik sinds gisteren geen organisator meer ben van de Paul Harland Prijs Harland Award, is deze open brief volledig op persoonlijke titel.)

Lieve mensen, deze brief, hoe welgemeend ook, dreigt meer hits te krijgen dan mijn vrolijke, enthousiaste verslag over het Gala! Laat het positieve verhaal overheersen: ga naar het verslag, en deel dát! (En geef vooral je bijval over hoe jij het vond…)

Beste PHP-deelnemer en/of -geïnteresseerde,

Dit moet mij dringend van het hart.

Een van de vele beproefde tradities van de Harland Award (voorheen Paul Harland Prijs) is het gemopper achteraf. Hoe leuk, succesvol en strak georganiseerd ook: altijd zijn er wel mensen die niet alleen haarfijn weten aan te wijzen wat er nu weer allemaal aan belangwekkende zaken aan geschort hebben, maar er ook geen been in zien om dat zo publiekelijk mogelijk te kennen te geven, om de negatieve stemmingmakerij maar te maximaliseren.

Twee thema’s keren daarin elk jaar terug:

1. “Het is toch schandalig / onnodig / jammer dat de uitslag / het juryrapport / elk detail over de jurywaarderingen niet onmiddellijk beschikbaar is op het moment dat ik de ochtend na de Dag mijn eerste kopje koffie aan mijn lippen zet.”
2. “Nu ben ik wéér niet door de voorselectie gekomen. Aangezien genoegzaam bekend is dat mijn verhalen van consistente kwaliteit zijn en ik eerder in de top-tien ben geëindigd, en niet tot drie cijfers achter de komma notarieel is vastgelegd hoe de beoordelingen tot stand komen, is dit zonneklaar een mankement in de beoordelingsmethodiek.”

Kan dat niet wat sneller?

Over punt 1. kan ik gelukkig kort zijn.

Ik begrijp het ongeduld, maar begrijpen de betreffende klagers ook dat de hele wedstrijd, van het administreren van de inzendingen tot het produceren van de gouden enveloppen, van het regelen van de gegraveerde trofeeën tot het afspreken van het buffet, van website tot Facebook-pagina, van coördinatie van de beoordelingen tot beantwoorden van alle vragen, 100% vrijwilligerswerk is van een handjevol mensen die zich hier met hart en ziel voor inzetten?

Het zou perfect zijn als juryrapportage, uitslag en al die andere gretig afgewachte stukjes informatie onmiddellijk beschikbaar zouden zijn, maar in de grote hoeveelheid werk die bij zo’n prijs en Gala komen kijken is noodzakelijk dat sommige zaken prioriteit krijgen, en andere wat later komen. En dan nog heeft het organiserend comité, koud terug uit Den Bosch, direct alles op alles gezet om de informatie waar iedereen op zat te wachten zo snel mogelijk online te brengen.

Nogmaals, ik begrijp het ongeduld, maar ik begrijp de toonzetting niet waarmee het ongeduld vaak wordt geuit, en die toonzetting wil ik ook niet begrijpen. Het is eenvoudig, effectief en prettig als je vraagt:

“Hey, nu het Gala achter de rug is: wanneer mogen we de uitslag eigenlijk online verwachten? Ik word er heel blij van als die beschikbaar komt.”

Wat er meestal echter gebeurt is:

“Hee! Nu zijn er al elf uur en drieënveertig minuten voorbij sinds de uitreiking en nóg is de uitslag niet openbaar! Het is een schandaal!”

Waarom toch?

Het zou al enorm behulpzaam zijn als iedereen die onvrede, ongeduld—of elke andere met on- beginnende emotie—voelt, eerst even diep zou ademhalen alvorens zijn of haar eisen over de sociale media te smijten. Realiseer je daarbij ook dat ook de organisatie als hoogste prioriteit heeft om jullie zo snel mogelijk van de volledige uitslag en de jurycommentaren te voorzien.

Een beetje vertrouwen en geduld zou jullie niet misstaan.

Dat kan niet kloppen

Punt twee is ernstiger, en kan mij als ik niet oppas tot mijn eigen urenlange tirades brengen. Ik zal proberen mij in te houden.

Beste deelnemers: resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Ik ben van plan om volgende ronde zelf mee te doen, en hoewel ik graag grap dat ik dan wel even de Debutantenprijs binnensleep, kan het net zo goed zijn dat ik mijn dag niet heb bij het schrijven, faliekant flater en op de 186e plaats eindig.

Dat het proces niet transparant genoeg is, en dat je onverwacht laag eindigt, zijn twee volkomen onafhankelijke feiten. Dat ze gelijk optreden is correlatie en geen causaliteit. Voor het eerste geldt: wil je meer transparantie, dan kan je dat duidelijk maken aan de organisatie, die zich wellicht niet bewust is van het ervaren gemis. Misschien kan je het zelfs wel, o innovatieve gedachte, vriendelijk vragen.

Wat je ook kan doen, maar contraproductief werkt, stemming maakt, zaken polariseert en onnodige negativiteit creëert, is dit: de twee feiten combineren, daarop een kaartenhuis van conclusies bouwen, en tot de slotsom komen dat de gehanteerde beoordelingsmethode inherent verkeerd is en/of volkomen heeft gefaald. Beter nog: vervolgens kan je die conclusie dan breed uitmeten op een blogbericht, zodat je zeker weet dat je stemmingmakerij zo veel mogelijk mensen bereikt, misschien zelfs bijval vergaart, en daarmee een kloofje slaat tussen groepen die eigenlijk allemaal exact hetzelfde willen.

Wat denk je dat op de lange termijn beter is, prettiger, sympathieker en vooral: effectiever?

Kritiek staat vrij, suggesties voor verbetering zijn meer dan welkom, maar van onnodige stemmingmakerij walg ik, zeker als die ten minste deels is ingegeven door verongelijkte teleurstelling over een eigen lage notering.

En laat over een ding géén misverstand bestaan: van de mensen die vorig jaar op basis van hun lage noteringen de systematiek in twijfel trokken, heb ik de verhalen gelezen. Ik heb er tot nu toe omzichtig over gepraat, maar in deze context zal ik mij toch maar eens onomwonden uitlaten:

Jullie verhalen zogen!

Dat doet niets af aan de roep om transparantie, uiteraard: zoals ik al zei staan die zaken los van elkaar. Het heeft ook niets te maken met de ruimte voor kritiek en verbetervoorstellen: beide blijven van harte welkom, want daar leert een organisatie van.

Maar één ding blijft overeind, en dat is: als je verhaal slecht scoort, is de meest eenvoudige en daarmee meest waarschijnlijke verklaring dat je verhaal niet goed genoeg was. Je kan die waarheid ontwijken door met je vingertje te wijzen naar gebrek aan transparantie, gemankeerde juryleden, nepotisme, doorgestoken kaart of de stand van de sterren, maar die hand, waarmee je nu wijst, moet om te beginnen terug in eigen boezem.

Het alternatief is om te besluiten dat je de beoordelingsmethode niet vertrouwt. Die keuze staat je vrij. Maar trek dan ook de uiterste consequentie en zend überhaupt niet meer in. Geen checklist, hoe gedetailleerd ook, geen enkele mate van transparantie, is een vervanger voor—of is zelfs maar voldoende zonder—het vertrouwen dat de wedstrijdorganisatie en de jury net als jijzelf het beste voor hebben met de wedstrijd, en de best mogelijke uitslag ambiëren.

Ook hier is dus het sleutelwoord: vertrouwen.

En dit is geen ijdel idealistisch gepraat, want ik wil daar nog een persoonlijke noot aan toevoegen (voor zover dit niet al in hoge mate persoonlijk is). Gegeven al het bovenstaande neem ik het iedereen zeer kwalijk die de volwassenheid ontbeert om die hand in eigen boezem te steken en in plaats daarvan publiekelijk met de vinger wijst naar gemankeerde procedures als oorzaak voor het eigen falen. Ik neem het je kwalijk, en ik neem je ook de schade persoonlijk kwalijk die de Harland Award zou kunnen lijden door deze polariserende, onnodige stemmingmakerij.

Dat is geen theoretisch geleuter, dat is mijn persoonlijke boodschap aan iedereen die het nodig vindt om de dag na het fantastische Gala te overschaduwen met hun eigen ondoordachte, wantrouwende kritiek.

Floris Kleijne

PS: Voor wie checklists van waarde acht, is er hier een: een lijstje van dingen die je jezelf moet afvragen en die je kan doen voordat je openlijk kritiek uit:

• Heb vertrouwen dat we allemaal hetzelfde doel nastreven: een zo goed mogelijke verhalenwedstrijd, met een zo eerlijk mogelijk verloop.
• Heb geduld met de gepassioneerde, onvermoeibare, maar structureel overwerkte vrijwilligers die het werk allemaal moeten doen.
• Als je resultaat tegenvalt, steek de hand eerst in eigen boezem, en onderzoek bij jezelf in hoeverre je kritiek op het proces misschien het ontlopen is van je eigen teleurstelling en van de waarheid over de kwaliteit van je verhaal.
• Vraag je af welk doel je wilt bereiken met je kritiek, en of dat doel gediend is met de methode die je kiest.
• Leg kritiek—bij voorkeur inclusief verbetervoorstellen—bij de organisatie, die altijd bereikbaar, bereidwillig en ontvankelijk is.

En last but not least: als je desondanks nodig vindt om tóch te polariseren en stemming te maken, wees dan zo verstandig om mij op het volgende Gala te ontlopen.

PS2: Dit was toch niet hoe ik mij het afscheid van de organisatie had voorgesteld…